Synagoga Pod Białym Bocianem
W Muzeum Miejskim Wrocławia na wystawie stałej „1000 lat Wrocławia” prezentowana jest macewa z XIII wieku; płyta nagrobna, na której widnieje informacja o śmierci Kantora Dawida, syna Sar Szaloma zmarłego w sierpniu 1203 roku. Macewa odnaleziona w roku 1917 we wrocławskiej Katedrze jest najstarszym dowodem na pobyt żydów we Wrocławiu. Przez stulecia rola tej społeczności była bardzo duża. Największy a zarazem najlepszy okres dla rozwoju żydowskiej społeczności we Wrocławiu to wiek XIX oraz początek wieku XX. Należą oni do elity miasta z tej grupy wywodzą się znani profesorowie, lekarze, bankierzy, adwokaci oraz najbogatsi mieszkańcy Wrocławia. Pomysł budowy synagogi we Wrocławiu powstał już pod koniec wieku XVIII i miał na celu połączenie w jedną całość wszystkich niewielkich żydowskich bożnic rozsianych po całym mieście.
Budowę synagogi rozpoczęto w miejscu, gdzie wcześniej znajdowała się gospoda „Pod białym bocianem” – ta nazwa jest również nazwą synagogi, którą wzniesiono w latach 1827 – 1829 według projektu Carla Ferdynanda Langhansa. Podczas wojny synagoga została zamieniona na magazyn, po wojnie zdewastowana czekała na odbudowę do roku 1996, kiedy zaczęła wracać do swojej pierwotnej świetności. Dziś udostępniona jest do zwiedzania dla turystów.